โยบ 7 [1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[17]
[18]
[19]
[20]
[21]
[22]
[23]
[24]
[25]
[26]
[27]
[28]
[29]
[30]
[31]
[32]
[33]
[34]
[35]
[36]
[37]
[38]
[39]
[40]
[41]
[42]
โยบอ้อนวอนต่อพระเจ้า
7:1 ไม่มีเวลากำหนดสำหรับมนุษย์บนแผ่นดินโลกหรือ วันทั้งหลายของเขาไม่เหมือนวันทั้งหลายของลูกจ้างดอกหรือ
7:2 เหมือนอย่างคนรับใช้ที่ปรารถนาเงาอย่างจริงจัง และเหมือนอย่างลูกจ้างผู้มองหารางวัลแห่งงานของตน
7:3 ดังนั้น ข้าจึงต้องได้รับส่วนเปล่าประโยชน์เป็นเดือน ๆ และบรรดาคืนแห่งความน่าอิดโรยก็กำหนดแก่ข้า
7:4 เมื่อข้านอนลง ข้ากล่าวว่า เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น และกลางคืนจะผ่านพ้นไป และข้าเต็มไปด้วยการพลิกตัวไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
7:5 เนื้อของข้าห่มด้วยบรรดาตัวหนอนและก้อนฝุ่นทั้งหลาย หนังของข้าแตก และกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ
7:6 วันทั้งหลายของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ และสิ้นสุดลงด้วยไร้ความหวัง
7:7 โอ ขอทรงจำไว้ว่า ชีวิตของข้าพระองค์เป็นแต่ลมหายใจ ตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งที่ดีอีกเลย
7:8 ตาของผู้ที่ได้เห็นข้าพระองค์จะไม่เห็นข้าพระองค์อีกต่อไป พระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ และข้าพระองค์ก็ไม่อยู่แล้ว
7:9 เมฆจางและหายไปฉันใด บุคคลที่ลงไปยังแดนคนตายจะไม่ขึ้นมาอีกฉันนั้น
7:10 เขาจะไม่กลับไปยังบ้านของเขาอีก ทั้งสถานที่ของเขาก็จะไม่รู้จักเขาอีกเลย
7:11 เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จะไม่ยับยั้งปากของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะพูดด้วยความแสนระทมแห่งจิตวิญญาณของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะบ่นด้วยความขมขื่นแห่งจิตใจของข้าพระองค์
7:12 ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือ เป็นปลาวาฬหรือ พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์
7:13 เมื่อข้าพระองค์กล่าวว่า เตียงของข้าจะเล้าโลมข้า ที่นอนของข้าจะบรรเทาการร้องทุกข์ของข้า
7:14 แล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันต่าง ๆ และทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิตทั้งหลาย
7:15 ดังนั้น จิตใจของข้าพระองค์จึงเลือกที่จะถูกรัดคอตาย และเลือกความตายแทนชีวิตของข้าพระองค์
7:16 ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ตลอดไป ปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพังเถิด เพราะวันทั้งหลายของข้าพระองค์เป็นแต่เพียงเปล่าประโยชน์
7:17 มนุษย์เป็นอะไร ที่พระองค์จะทรงยกย่องเขา และที่พระองค์จะใส่พระทัยเขา
7:18 และที่พระองค์จะทรงเยี่ยมเขาทุกเช้า และทรงลองดูเขาทุกขณะ
7:19 อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะไม่ทรงออกไปจากข้าพระองค์ หรือปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพัง จนข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายของตนได้
7:20 ข้าพระองค์ทำบาปแล้ว ข้าพระองค์จะทำอะไรแก่พระองค์เล่า โอ ข้าแต่พระองค์ผู้พิทักษ์รักษามนุษย์ ทำไมพระองค์จึงทรงตั้งข้าพระองค์ให้เป็นเป้าต่อพระองค์ จนข้าพระองค์เป็นภาระหนักแก่ข้าพระองค์เอง
7:21 และทำไมพระองค์ไม่อภัยโทษการละเมิดของข้าพระองค์ และนำเอาความชั่วช้าของข้าพระองค์ไปเสีย เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดิน และพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ในเวลาเช้า แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่แล้ว
พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version
© 2006 Philip Pope