อิสยาห์ 57 [1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[17]
[18]
[19]
[20]
[21]
[22]
[23]
[24]
[25]
[26]
[27]
[28]
[29]
[30]
[31]
[32]
[33]
[34]
[35]
[36]
[37]
[38]
[39]
[40]
[41]
[42]
[43]
[44]
[45]
[46]
[47]
[48]
[49]
[50]
[51]
[52]
[53]
[54]
[55]
[56]
[57]
[58]
[59]
[60]
[61]
[62]
[63]
[64]
[65]
[66]
ไม่มีสันติสุขแก่คนชั่ว
57:1 คนชอบธรรมพินาศ และไม่มีผู้ใดเอาใจใส่ และบรรดาคนที่มีใจเมตตาถูกเอาไปเสีย โดยไม่มีผู้ใดพิจารณาว่าคนชอบธรรมถูกเอาไปเสียจากความชั่วร้ายที่จะมา
57:2 เขาจะเข้าไปในสันติภาพ เขาทั้งหลายจะพักอยู่ในที่นอนของตน โดยแต่ละคนดำเนินในความเที่ยงธรรมของตน
57:3 แต่จงเข้ามาใกล้ที่นี่ พวกเจ้า บรรดาบุตรชายของแม่มด เชื้อสายของคนเล่นชู้และหญิงโสเภณีเอ๋ย
57:4 พวกเจ้าพูดเย้ยหยันผู้ใด พวกเจ้าอ้าปากกว้างและแลบลิ้นออกต่อผู้ใด พวกเจ้าเป็นลูกทั้งหลายแห่งการละเมิด เป็นเชื้อสายแห่งความมุสามิใช่หรือ
57:5 โดยทำให้พวกเจ้าเองร้อนเร่าด้วยบรรดารูปเคารพภายใต้ต้นไม้เขียวทุกต้น โดยฆ่าลูก ๆ ในบรรดาหุบเขาใต้ช่องศิลาทั้งหลาย
57:6 ส่วนของเจ้าอยู่ท่ามกลางบรรดาหินเกลี้ยงเกลาแห่งลำธาร พวกมัน พวกมันเป็นส่วนของเจ้า เจ้าได้เทเครื่องดื่มบูชาให้แก่พวกมัน เจ้าได้ถวายเครื่องธัญญบูชา เราควรจะรับการเล้าโลมในสิ่งเหล่านี้หรือ
57:7 บนภูเขาสูงตระหง่านและสูงเด่น เจ้าได้ตั้งที่นอนของเจ้าไว้ เจ้าได้ขึ้นไปจนถึงที่นั่นเพื่อถวายเครื่องสัตวบูชา
57:8 ข้างหลังบรรดาประตูและเสาประตูทั้งหลายด้วย เจ้าได้ตั้งอนุสาวรีย์ของเจ้าไว้ เพราะเจ้าได้เปิดผ้าคลุมของเจ้าเองแก่คนอื่นแทนเรา และได้ขึ้นไป เจ้าได้ทำให้ที่นอนของเจ้าใหญ่ขึ้น และได้ทำพันธสัญญากับพวกมัน เจ้าเคยรักที่นอนของพวกมันในสถานที่ที่เจ้าได้เห็นที่นอนนั้น
57:9 และเจ้าได้ไปหากษัตริย์พร้อมกับน้ำมันหอม และได้ทวีน้ำหอมทั้งหลายของเจ้า และได้ส่งพวกผู้สื่อสารของเจ้าไปไกล และได้ทำตัวเองต่ำลงอย่างสุด ๆ จนถึงนรก
57:10 เจ้าเหน็ดเหนื่อยในความยิ่งใหญ่แห่งระยะทางของเจ้า แต่เจ้ามิได้กล่าวว่า ไม่มีความหวัง เจ้าได้พบชีวิตแห่งมือของเจ้า ฉะนั้นเจ้าจึงมิได้โศกเศร้า
57:11 และเจ้าได้ครั่นคร้ามหรือกลัวผู้ใด จนเจ้าได้มุสา และไม่ระลึกถึงเรา และเจ้าไม่ได้เอาใจใส่สักนิด เรามิได้นิ่งเสียอยู่เป็นเวลานานแล้วหรอกหรือ และเจ้าจึงไม่ยำเกรงเรา
57:12 เราจะประกาศถึงความชอบธรรมของเจ้า และบรรดาการงานของเจ้า เพราะพวกมันก็จะไม่เป็นประโยชน์แก่เจ้า
57:13 เมื่อเจ้าร้องออกมา จงให้สิ่งทั้งหลายที่เจ้าสะสมไว้ช่วยเจ้าให้พ้นซี แต่ลมจะพัดพวกมันไปเสียหมด ความไร้สาระจะพาพวกมันไป แต่ผู้ที่ไว้วางใจในเราจะได้แผ่นดินนั้นเป็นกรรมสิทธิ์ และจะได้ภูเขาอันบริสุทธิ์ของเราเป็นมรดก
57:14 และจะกล่าวว่า พวกเจ้าจงพูนดินขึ้น พวกเจ้าจงพูนดินขึ้น จงเตรียมทางไว้ จงเก็บหินสะดุดออกไปเสียจากทางของประชากรของเรา
57:15 เพราะองค์ผู้สูงเด่นและสูงตระหง่าน ผู้ดำรงอยู่ในนิรันดร์กาล ผู้ซึ่งทรงพระนามว่าบริสุทธิ์ ตรัสดังนี้ว่า เราอาศัยอยู่ในสถานที่ที่สูงและบริสุทธิ์ พร้อมกับผู้ที่มีจิตวิญญาณสำนึกผิดและถ่อมลงด้วย เพื่อจะรื้อฟื้นจิตวิญญาณของผู้ถ่อมใจ และเพื่อรื้อฟื้นใจของบรรดาผู้ที่ชอกช้ำ
57:16 เพราะเราจะไม่ต่อสู้อยู่เป็นนิตย์ และเราจะไม่โกรธอยู่เสมอ เพราะจิตวิญญาณจะล้มเหลวต่อหน้าเรา และบรรดาชีวิตซึ่งเราได้สร้างแล้ว
57:17 เพราะเหตุความชั่วช้าแห่งความโลภของเขา เราจึงได้โกรธและตีเขา เราได้ซ่อนตัวและโกรธ และเขาได้ดำเนินต่อไปตามชอบใจของเขาเอง
57:18 เราได้เห็นบรรดาวิธีการของเขาแล้ว และจะรักษาเขาให้หาย เราจะนำเขาไปด้วย และจะคืนการปลอบประโลมใจทั้งหลายให้แก่เขาและแก่พวกผู้ไว้ทุกข์ของเขา
57:19 เราสร้างผลแห่งริมฝีปาก สันติสุข สันติสุข จงมีแก่คนที่อยู่ไกลและคนที่อยู่ใกล้ พระเยโฮวาห์ตรัส และเราจะรักษาเขาให้หาย
57:20 แต่คนชั่วเป็นเหมือนทะเลที่กำเริบ เมื่อมันนิ่งอยู่ไม่ได้ ซึ่งน้ำทั้งหลายของมันก็กวนตมและเลนขึ้นมา
57:21 ไม่มีสันติสุข พระเจ้าของข้าพเจ้าตรัส แก่คนชั่ว
พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version
© 2006 Philip Pope