เยเรมีย์ 12 [1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[17]
[18]
[19]
[20]
[21]
[22]
[23]
[24]
[25]
[26]
[27]
[28]
[29]
[30]
[31]
[32]
[33]
[34]
[35]
[36]
[37]
[38]
[39]
[40]
[41]
[42]
[43]
[44]
[45]
[46]
[47]
[48]
[49]
[50]
[51]
[52]
คำร้องทุกข์ของเยเรมีย์และคำตอบจากพระเจ้า
12:1 พระองค์ทรงชอบธรรม โอ ข้าแต่พระเยโฮวาห์ เมื่อข้าพระองค์อ้อนวอนต่อพระองค์ แต่ขอให้ข้าพระองค์ได้พูดคุยกับพระองค์เรื่องคำตัดสินทั้งหลายของพระองค์ ทำไมทางของคนชั่วจึงจำเริญขึ้น ทำไมพวกเขาทุกคนมีความสุขที่ประพฤติอย่างทรยศอย่างมาก
12:2 พระองค์ได้ทรงปลูกพวกเขา ใช่แล้ว พวกเขาก็หยั่งรากลง พวกเขางอกขึ้น ใช่แล้ว พวกเขาออกผล พระองค์ทรงอยู่ใกล้ในปากของพวกเขา และไกลจากส่วนภายในของพวกเขา
12:3 โอ ข้าแต่พระเยโฮวาห์ แต่พระองค์ทรงรู้จักข้าพระองค์ พระองค์ได้ทรงเห็นข้าพระองค์ และได้ทรงทดลองใจของข้าพระองค์ที่มีต่อพระองค์ ขอทรงฉุดพวกเขาออกมาเหมือนพวกแกะสำหรับการฆ่า และเตรียมพวกเขาไว้สำหรับวันแห่งการฆ่า
12:4 แผ่นดินจะไว้ทุกข์นานเท่าใด และบรรดาผักหญ้าแห่งทุ่งนาทุกแห่งจะเหี่ยวแห้งไปนานเท่าใด เพราะความชั่วของคนทั้งหลายที่อาศัยอยู่ในนั้น สัตว์ป่าทั้งหลายถูกผลาญไปเสีย และนกทั้งหลาย เพราะพวกเขาได้กล่าวว่า พระองค์จะไม่ทอดพระเนตรเห็นบั้นปลายสุดท้ายของพวกเรา
12:5 ถ้าเจ้าได้วิ่งแข่งกับบรรดาทหารราบ และพวกเขาได้ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อย แล้วเจ้าจะแข่งกับพวกม้าได้อย่างไร และถ้าในแผ่นดินแห่งสันติภาพซึ่งเจ้าได้วางใจนั้น พวกเขายังได้ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อย แล้วเจ้าจะทำอย่างไรในการล้นเอ่อแห่งแม่น้ำจอร์แดน
12:6 เพราะว่าแม้แต่พี่น้องของเจ้า และวงศ์วานแห่งบิดาของเจ้า แม้แต่พวกเขาก็ได้กระทำการอย่างทรยศกับเจ้า ใช่แล้ว พวกเขาได้เรียกฝูงชนให้ไล่ตามเจ้าไป อย่าเชื่อพวกเขาเลย ถึงแม้ว่าพวกเขาพูดถ้อยคำไพเราะแก่เจ้า
12:7 เราได้ทอดทิ้งนิเวศน์ของเรา เราได้ละมรดกของเราไว้ เราได้มอบผู้ที่รักอย่างยิ่งแห่งจิตใจของเราไว้ในมือของบรรดาศัตรูของเธอแล้ว
12:8 มรดกของเราเป็นเหมือนสิงโตในป่าต่อเรา มันตะเบ็งเสียงเข้าใส่เรา เพราะฉะนั้นเราได้เกลียดมัน
12:9 มรดกของเราเป็นเหมือนนกล่าเหยื่อต่อเรา นกทั้งหลายซึ่งอยู่รอบ ๆ มันต่อสู้กับมัน พวกเจ้าจงมาเถิด จงชุมนุมสัตว์ป่าทั้งปวงแห่งท้องทุ่ง จงมากัดกินเถิด
12:10 พวกผู้เลี้ยงแกะเป็นอันมากได้ทำลายสวนองุ่นของเราเสีย พวกเขาได้เหยียบย่ำส่วนของเราไว้ใต้ฝ่าเท้า พวกเขาได้ทำให้ส่วนอันน่าอภิรมย์ของเราเป็นถิ่นทุรกันดารที่รกร้าง
12:11 พวกเขาได้ทำให้ส่วนนั้นรกร้าง และเมื่อรกร้างแล้วส่วนนั้นก็คร่ำครวญต่อเรา แผ่นดินทั้งสิ้นก็ถูกทำให้รกร้าง เพราะไม่มีผู้ใดเอาใจใส่ในส่วนนั้น
12:12 พวกผู้ปล้นได้มาบนบรรดาที่สูงทั้งหลายโดยเข้ามาทางถิ่นทุรกันดาร เพราะว่าดาบของพระเยโฮวาห์จะทำลายจากปลายแผ่นดินข้างนี้ไปถึงปลายแผ่นดินอีกข้างนั้น ไม่มีเนื้อหนังใด ๆ ที่จะมีสันติภาพ
12:13 พวกเขาได้หว่านข้าวสาลี แต่จะเกี่ยวต้นหนามทั้งหลาย พวกเขาได้กระทำให้ตัวเองเจ็บปวด แต่จะไม่ได้กำไรอะไร และพวกเขาจะอับอายกับรายได้ทั้งหลายของพวกเจ้า เพราะเหตุความโกรธอันดุเดือดของพระเยโฮวาห์
12:14 พระเยโฮวาห์ตรัสดังนี้ต่อสู้บรรดาเพื่อนบ้านที่ชั่วร้ายของเรา ผู้ที่ได้แตะต้องมรดกซึ่งเราได้ทำให้อิสราเอลประชากรของเรารับเป็นมรดกว่า ดูเถิด เราจะถอนพวกเขาออกไปจากแผ่นดินของพวกเขา และจะถอนวงศ์วานของยูดาห์ออกไปจากท่ามกลางพวกเขา
12:15 และต่อมาหลังจากที่เราได้ถอนพวกเขาออกไปแล้ว เราจะกลับมา และจะมีความกรุณาต่อพวกเขา และเราจะนำพวกเขามาอีก ให้ทุกคนมายังมรดกของตน และให้ทุกคนมายังแผ่นดินของตน
12:16 และต่อมา ถ้าพวกเขาจะเรียนรู้ทางทั้งหลายแห่งประชากรของเราอย่างขยันขันแข็ง เพื่อปฏิญาณโดยนามของเราว่า พระเยโฮวาห์ทรงพระชนม์อยู่ อย่างที่พวกเขาได้สอนประชากรของเราให้ปฏิญาณโดยพระบาอัล แล้วพวกเขาจะถูกสร้างขึ้นในท่ามกลางประชากรของเรา
12:17 แต่ถ้าพวกเขาไม่ยอมเชื่อฟัง เราจะถอนขึ้นและทำลายประชาชาตินั้นอย่างสิ้นเชิง พระเยโฮวาห์ตรัสดังนี้แหละ
พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version
© 2006 Philip Pope