กลับหน้าแรก / Main Menu

 

โยบ 7 / Job 7

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] [42]

โยบอ้อนวอนต่อพระเจ้า
7:1 “ไม่มีเวลากำหนดสำหรับมนุษย์บนแผ่นดินโลกหรือ วันทั้งหลายของเขาไม่เหมือนวันทั้งหลายของลูกจ้างดอกหรือ

Job Pleads With God
7:1 Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of an hireling?

7:2 เหมือนอย่างคนรับใช้ที่ปรารถนาเงาอย่างจริงจัง และเหมือนอย่างลูกจ้างผู้มองหารางวัลแห่งงานของตน

7:2 As a servant earnestly desireth the shadow, and as an hireling looketh for the reward of his work:

7:3 ดังนั้น ข้าจึงต้องได้รับส่วนเปล่าประโยชน์เป็นเดือน ๆ และบรรดาคืนแห่งความน่าอิดโรยก็กำหนดแก่ข้า

7:3 So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.

7:4 เมื่อข้านอนลง ข้ากล่าวว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น และกลางคืนจะผ่านพ้นไป’ และข้าเต็มไปด้วยการพลิกตัวไปพลิกมาจนรุ่งเช้า

7:4 When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day.

7:5 เนื้อของข้าห่มด้วยบรรดาตัวหนอนและก้อนฝุ่นทั้งหลาย หนังของข้าแตก และกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ

7:5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome.

7:6 วันทั้งหลายของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ และสิ้นสุดลงด้วยไร้ความหวัง

7:6 My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.

7:7 โอ ขอทรงจำไว้ว่า ชีวิตของข้าพระองค์เป็นแต่ลมหายใจ ตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งที่ดีอีกเลย

7:7 O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good.

7:8 ตาของผู้ที่ได้เห็นข้าพระองค์จะไม่เห็นข้าพระองค์อีกต่อไป พระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ และข้าพระองค์ก็ไม่อยู่แล้ว

7:8 The eye of him that hath seen me shall see me no more: thine eyes are upon me, and I am not.

7:9 เมฆจางและหายไปฉันใด บุคคลที่ลงไปยังแดนคนตายจะไม่ขึ้นมาอีกฉันนั้น

7:9 As the cloud is consumed and vanisheth away: so he that goeth down to the grave shall come up no more.

7:10 เขาจะไม่กลับไปยังบ้านของเขาอีก ทั้งสถานที่ของเขาก็จะไม่รู้จักเขาอีกเลย

7:10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.

7:11 เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จะไม่ยับยั้งปากของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะพูดด้วยความแสนระทมแห่งจิตวิญญาณของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะบ่นด้วยความขมขื่นแห่งจิตใจของข้าพระองค์

7:11 Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

7:12 ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือ เป็นปลาวาฬหรือ พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์

7:12 Am I a sea, or a whale, that thou settest a watch over me?

7:13 เมื่อข้าพระองค์กล่าวว่า ‘เตียงของข้าจะเล้าโลมข้า ที่นอนของข้าจะบรรเทาการร้องทุกข์ของข้า’

7:13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint;

7:14 แล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันต่าง ๆ และทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิตทั้งหลาย

7:14 Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions:

7:15 ดังนั้น จิตใจของข้าพระองค์จึงเลือกที่จะถูกรัดคอตาย และเลือกความตายแทนชีวิตของข้าพระองค์

7:15 So that my soul chooseth strangling, and death rather than my life.

7:16 ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ตลอดไป ปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพังเถิด เพราะวันทั้งหลายของข้าพระองค์เป็นแต่เพียงเปล่าประโยชน์

7:16 I loathe it; I would not live alway: let me alone; for my days are vanity.

7:17 มนุษย์เป็นอะไร ที่พระองค์จะทรงยกย่องเขา และที่พระองค์จะใส่พระทัยเขา

7:17 What is man, that thou shouldest magnify him? and that thou shouldest set thine heart upon him?

7:18 และที่พระองค์จะทรงเยี่ยมเขาทุกเช้า และทรงลองดูเขาทุกขณะ

7:18 And that thou shouldest visit him every morning, and try him every moment?

7:19 อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะไม่ทรงออกไปจากข้าพระองค์ หรือปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพัง จนข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายของตนได้

7:19 How long wilt thou not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?

7:20 ข้าพระองค์ทำบาปแล้ว ข้าพระองค์จะทำอะไรแก่พระองค์เล่า โอ ข้าแต่พระองค์ผู้พิทักษ์รักษามนุษย์ ทำไมพระองค์จึงทรงตั้งข้าพระองค์ให้เป็นเป้าต่อพระองค์ จนข้าพระองค์เป็นภาระหนักแก่ข้าพระองค์เอง

7:20 I have sinned; what shall I do unto thee, O thou preserver of men? why hast thou set me as a mark against thee, so that I am a burden to myself?

7:21 และทำไมพระองค์ไม่อภัยโทษการละเมิดของข้าพระองค์ และนำเอาความชั่วช้าของข้าพระองค์ไปเสีย เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดิน และพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ในเวลาเช้า แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่แล้ว”

7:21 And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? for now shall I sleep in the dust; and thou shalt seek me in the morning, but I shall not be.

 

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version

© 2006 Philip Pope