กลับหน้าแรกพระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์

 

ปฐมกาล 42

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] [42] [43] [44] [45] [46] [47] [48] [49] [50]

พวกพี่ชายของโยเซฟมายังอียิปต์เพื่อซื้อข้าว
42:1 บัดนี้เมื่อยาโคบเห็นว่ามีข้าวในอียิปต์ ยาโคบกล่าวแก่พวกบุตรชายของตนว่า “พวกเจ้ามองดูกันอยู่ทำไมเล่า”
42:2 และท่านกล่าวว่า “ดูเถิด เราได้ยินว่ามีข้าวในอียิปต์ พวกเจ้าจงลงไปที่นั่น และซื้อข้าวสำหรับพวกเราจากที่นั่น เพื่อพวกเราจะมีชีวิตอยู่และไม่ตาย”
42:3 และพวกพี่ชายของโยเซฟสิบคนได้ลงไปเพื่อซื้อข้าวในอียิปต์
42:4 แต่เบนยามิน น้องชายของโยเซฟนั้น ยาโคบไม่ได้ส่งไปกับพวกพี่ชายของเขา เพราะท่านกล่าวว่า “เกรงว่าอาจจะเกิดเหตุร้ายแก่เขา”
42:5 และบรรดาบุตรชายของอิสราเอลก็มาเพื่อซื้อข้าวในท่ามกลางคนทั้งหลายที่มานั้น เพราะการกันดารอาหารก็อยู่ในแผ่นดินคานาอัน
42:6 และโยเซฟเป็นผู้ปกครองเหนือแผ่นดินนั้น และท่านเป็นผู้ที่ขายให้แก่บรรดาประชาชนแห่งแผ่นดินนั้น และพวกพี่ชายของโยเซฟก็มาและน้อมตัวลงต่อหน้าท่าน ด้วยซบหน้าของตนลงถึงดิน
42:7 และโยเซฟเห็นพวกพี่ชายของตน และท่านก็รู้จักพวกเขา แต่ทำตัวเหมือนไม่รู้จักพวกเขา และพูดจาดุดันกับพวกเขา และท่านกล่าวแก่พวกเขาว่า “พวกเจ้ามาจากไหน” และพวกเขากล่าวว่า “มาจากแผ่นดินคานาอันเพื่อซื้ออาหาร”
42:8 และโยเซฟรู้จักพวกพี่ชายของตน แต่พวกเขาหารู้จักท่านไม่

โยเซฟให้โอกาสพวกพี่ชายกลับใจเสียใหม่
42:9 และโยเซฟระลึกถึงความฝันเหล่านั้นซึ่งท่านเคยฝันถึงพวกพี่ ๆ และกล่าวแก่พวกเขาว่า “พวกเจ้าเป็นคนสอดแนม พวกเจ้ามาเพื่อเห็นความเปลือยเปล่าของแผ่นดินนี้”
42:10 และพวกเขากล่าวแก่ท่านว่า “มิใช่เช่นนั้น นายของข้าพเจ้า แต่พวกผู้รับใช้ของท่านมาเพื่อซื้ออาหาร
42:11 พวกข้าพเจ้าเป็นบุตรชายร่วมบิดาเดียวกัน พวกข้าพเจ้าเป็นคนสัตย์จริง ผู้รับใช้ทั้งหลายของท่านมิใช่คนสอดแนม”
42:12 และโยเซฟกล่าวแก่พวกเขาว่า “มิใช่ แต่พวกเจ้ามาเพื่อเห็นความเปลือยเปล่าของแผ่นดินนี้”
42:13 และพวกเขากล่าวว่า “ผู้รับใช้ทั้งหลายของท่านมีพี่น้องสิบสองคน เป็นบุตรชายร่วมบิดาเดียวกันอยู่ในแผ่นดินคานาอัน และดูเถิด น้องสุดท้องวันนี้ยังอยู่กับบิดาของพวกข้าพเจ้า และน้องอีกคนหนึ่งเสียไปแล้ว”
42:14 และโยเซฟกล่าวแก่พวกเขาว่า “นั่นแหละที่เราได้พูดกับพวกเจ้าแล้ว โดยกล่าวว่า ‘พวกเจ้าเป็นคนสอดแนม’
42:15 พวกเจ้าจะถูกทดลองโดยวิธีนี้ โดยพระชนม์ของฟาโรห์พวกเจ้าจะไปจากที่นี่ไม่ได้ เว้นแต่น้องชายสุดท้องของพวกเจ้ามาที่นี่
42:16 จงส่งคนหนึ่งในพวกเจ้า และให้คนนั้นไปพาน้องชายของพวกเจ้ามา และพวกเจ้าจะถูกกักตัวไว้ในคุก เพื่อบรรดาถ้อยคำของพวกเจ้าจะถูกพิสูจน์ได้ว่า มีความจริงใด ๆ ในพวกเจ้าหรือไม่ มิฉะนั้นโดยพระชนม์ของฟาโรห์ พวกเจ้าเป็นคนสอดแนมแน่”
42:17 และท่านก็ขังพวกเขาทุกคนไว้ด้วยกันในคุกเป็นเวลาสามวัน
42:18 และโยเซฟกล่าวแก่พวกเขาในวันที่สามว่า “จงทำดังนี้และมีชีวิต เพราะเราเกรงกลัวพระเจ้า
42:19 ถ้าพวกเจ้าเป็นคนสัตย์จริง จงให้คนหนึ่งในพี่น้องของพวกเจ้าถูกจองจำไว้ในเรือนแห่งคุกของพวกเจ้านั้น พวกเจ้าจงไปเถิด จงขนข้าวไปเพื่อบรรเทาการกันดารอาหารแห่งบ้านเรือนทั้งหลายของพวกเจ้า
42:20 แต่จงพาน้องชายสุดท้องของพวกเจ้ามาหาเรา เช่นนั้นบรรดาถ้อยคำของพวกเจ้าจะได้รับการยืนยัน และพวกเจ้าจะไม่ตาย” และพวกเขาก็ทำดังนั้น
42:21 และพวกเขาได้พูดกันและกันว่า “พวกเรามีความผิดจริง ๆ เรื่องน้องชายของพวกเรา ในการที่พวกเราได้เห็นความเจ็บปวดรวดร้าวแห่งจิตใจของเขา เมื่อเขาได้อ้อนวอนพวกเรา และพวกเราไม่ยอมฟัง เพราะฉะนั้นความทุกข์ยากนี้จึงมาอยู่เหนือพวกเรา”
42:22 และรูเบนตอบพวกเขา โดยกล่าวว่า “ข้าพูดกับพวกเจ้าแล้วมิใช่หรือ โดยกล่าวว่า ‘อย่าทำบาปต่อเด็กนั้น’ และพวกเจ้าไม่ยอมฟัง เหตุฉะนั้น ดูเถิด เลือดของเขาถูกเรียกเอาเช่นกัน”
42:23 และพวกเขาไม่ทราบว่าโยเซฟฟังพวกเขาออก เพราะว่าท่านพูดกับพวกเขาโดยใช้ล่าม
42:24 และท่านก็หันตัวเองไปจากพวกเขาและร้องไห้ และกลับมาหาพวกเขาอีก และสนทนากับพวกเขา และเอาสิเมโอนออกมาจากพวกเขา และมัดเขาไว้ต่อหน้าต่อตาของพวกเขา
42:25 แล้วโยเซฟบัญชาให้ใส่ข้าวเต็มกระสอบของพวกเขา และให้คืนเงินของแต่ละคนไว้ในกระสอบของทุกคน และให้เสบียงแก่พวกเขาสำหรับกลางทาง และท่านได้กระทำต่อพวกเขาตามนั้น
42:26 และพวกเขาบรรทุกข้าวใส่หลังลาของพวกเขา และไปจากที่นั่น
42:27 และขณะที่คนหนึ่งในพวกเขาเปิดกระสอบของตนออกเพื่อจะเอาอาหารให้ลาของตนกินในที่พักแรม เขาก็เห็นเงินของเขา เพราะดูเถิด เงินนั้นอยู่ในปากกระสอบของเขานั้น
42:28 และคนนั้นกล่าวแก่พวกพี่น้องของตนว่า “เงินของข้าพเจ้าถูกคืนมา และดูเถิด เงินนั้นอยู่ในกระสอบของข้าพเจ้า” และใจของพวกเขาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และพวกเขากลัว โดยพูดกันและกันว่า “พระเจ้าทรงทำอะไรแก่พวกเรากันนี่”

พวกพี่ชายบอกยาโคบว่า เขาต้องพาเบนยามินไปอียิปต์
42:29 และพวกเขาก็มาหายาโคบบิดาของพวกเขาในแผ่นดินคานาอัน และเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแก่พวกเขาให้บิดาฟัง โดยกล่าวว่า
42:30 “ท่านผู้นั้น ผู้ซึ่งเป็นเจ้านายของแผ่นดินนั้น ได้พูดจาดุดันกับพวกข้าพเจ้า และเหมาเอาว่าพวกข้าพเจ้าเป็นคนสอดแนมดูแผ่นดินนั้น
42:31 และพวกข้าพเจ้าได้กล่าวแก่ท่านว่า ‘พวกข้าพเจ้าเป็นคนสัตย์จริง พวกข้าพเจ้าหาได้เป็นคนสอดแนมไม่
42:32 พวกข้าพเจ้าเป็นพี่น้องสิบสองคน บุตรชายร่วมบิดาเดียวกันของพวกเรา น้องคนหนึ่งเสียไปแล้ว และน้องสุดท้องวันนี้ยังอยู่กับบิดาของพวกข้าพเจ้าในแผ่นดินคานาอัน’
42:33 และชายคนนั้นผู้ที่เป็นเจ้านายของแผ่นดินนั้นได้กล่าวแก่พวกข้าพเจ้าว่า ‘โดยวิธีนี้เราจะทราบว่าพวกเจ้าเป็นคนสัตย์จริง จงละคนหนึ่งในพี่น้องของพวกเจ้าไว้กับเรา และจงเอาอาหารไปเพื่อบรรเทาการกันดารอาหารที่บ้านเรือนทั้งหลายของพวกเจ้า และไปเสียเถิด
42:34 และจงพาน้องชายสุดท้องของพวกเจ้ามาหาเรา แล้วเราจึงจะทราบว่าพวกเจ้าไม่ใช่คนสอดแนม แต่พวกเจ้าเป็นคนสัตย์จริง แล้วเราจะปล่อยพี่ชายของพวกเจ้าให้แก่พวกเจ้า และพวกเจ้าจะค้าขายในแผ่นดินนี้’”
42:35 และต่อมาเมื่อพวกเขาเทกระสอบของพวกเขาออก ดูเถิด ห่อเงินของแต่ละคนอยู่ในกระสอบของตน และเมื่อพวกเขากับบิดาของพวกเขาเห็นห่อเงินเหล่านั้น เขาทั้งหลายก็กลัว
42:36 และยาโคบบิดาของพวกเขากล่าวแก่พวกเขาว่า “พวกเจ้าทำให้เราสูญเสียลูก ๆ ของเรา โยเซฟก็เสียไปแล้ว และสิเมโอนก็เสียไปแล้ว และพวกเจ้ายังจะเอาเบนยามินไป สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเข้าประชิดเรา”
42:37 และรูเบนพูดกับบิดาของตน โดยกล่าวว่า “จงสังหารบุตรชายทั้งสองคนของลูกเสีย ถ้าลูกไม่พาเบนยามินมาให้พ่อ จงมอบเบนยามินไว้ในมือของลูกเถิด และลูกจะนำเขากลับมาหาพ่ออีก”
42:38 และยาโคบกล่าวว่า “ลูกชายของเราจะไม่ลงไปกับพวกเจ้า เพราะพี่ชายของเขาก็ตายเสียแล้ว และเหลือแต่เขาคนเดียว ถ้าเกิดเหตุร้ายแก่เขาตามทางซึ่งพวกเจ้าไปนั้น แล้วพวกเจ้าจะพาผมหงอกของเราลงสู่หลุมฝังศพด้วยความโศกเศร้า”

 

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version

© 2006 Philip Pope